KILL B.

Pošavši od veoma konkretnih izvedbeno-vizualnih referencija na kultni Tarantinov film Kill Bill iz 2003, odnosno na njegovu glavnu protagonistkinju Mladenku, koju se najbolje može opisati kao krvožednu osvetnicu nadljudskih sposobnosti, ponešto simplificirana psihološkog profila, ali zato čvrstih moralnih stavova i vrlo privlačna izgleda, Mia Zalukar i Bruno Isaković kreiraju izvedbenu analizu vlastita dugogodišnjeg profesionalnog odnosa, propitivanja hijerarhijskih struktura unutar kazališnog stvaralačkog procesa i odnosa moći između dvoje barem u ideji ravnopravnih partnera. I to ne slučajno. Kill Bill film je o ženskoj protagonistkinji, no zapravo lišenoj bilo kakvih obilježja, osim vizualnih, koji bi ju činili ženom, štoviše Mladenka ima više zajedničkog sa žanrovskim vesternima ili borilačkim filmovima, vizijom muškog režijskog oka. Zalukar i Isaković ne kritiziraju nužno taj princip, ali ga analiziraju, puneći jasne i prepoznatljive vizualne referencije svojim vlastitim pitanjima i problemima u stvaranju, osobito se usredotočujući na specifičan odnos plesačice i koreografa kao poligon vječna pregovaranja, nesvjesna patroniziranja i borbe za vlastiti glas unutar kompleksna intimno-poslovnog stvaralačkog procesa.